Bill Emrich - fotograaf

Over Bill Emrich is eigenlijk relatief weinig bekend. Via internet werd ik getipt op zijn werk en na wat zoeken heb ik een tweedehands boek Bill Emrich op de kop weten te tikken. Op internet heb ik daarna nog verder gezocht naar informatie over hem, maar in verhouding tot andere fotografen vind je maar weinig. Van wat ik lees is moet het een getalenteerde, donkere, grappige, zeer intelligente en gulle man zijn geweest. Met een leven dat veel te vroeg eindigde voegt hij een rijk verhaal toe aan de wereld van de fotografie, vooral met zijn beelden van mannen. Hoewel hij een modefotograaf was met werk dat wereldwijd bekend en gerespecteerd werd, waren het vooral zijn projecten met mannen die hem zo uniek maakte.

De foto’s van Bill Emrich zijn nog altijd iconisch te noemen voor de jaren 70 en geven ons een beeld van een periode waarin fysieke schoonheid en een zekere rauwheid werden gevierd. Zijn foto’s heeft hij over de hele wereld op verschillende locaties geschoten, maar helaas heeft hij uiteindelijk slechts 1 fotoboek gepubliceerd.

Wat mij aanspreekt in het werk van Bill Emrich is de onschuld, het kwetsbare en de schoonheid van jongens.

Over het leven van Bill Emrich

Op de website van The Chicago Tribune vond ik een artikel van 25 february 1987 waar kort over een moment in het leven van Bill Emrich gesproken wordt.

"Take Bill Emrich, the man on our cover as he is today and was in 1977. Ten years ago Emrich was a regular customer and sometime performance artist at the Snake Pit, a club at Lincoln and Sheffield Avenues, ''before it was Buffy- and-Muffyville and when the area was a Spanish ghetto with muggings and shootings on the corners.''

Emrich said the Snake Pit, an artists` hangout, was the inspiration for New York`s punk Mudd Club. Emrich kept peroxide in the shampoo bottle, ''just so my hair would change colors every day'' and then he would go out every night.

''Everyone was living for the next five minutes,'' he said. ''At the Snake Pit we would put on weird music and do things like stab ourselves with knives in live psycho-dramas,'' he said. ''And we made video movies before video was the thing on quarter-inch cassettes, and we gave them titles like

`Elevators to Hell.` ''

But one day Emrich, who was also working as a photo stylist, woke up and said: ''I`m killing myself and I have to stop. I was tired of being hung over and making excuses for not getting things done, so I just said no to that and yes to life. I quit drinking, smoking and going to the bars. I started to do my own photography. I guess I just grew up.''

Emrich, now 33, is considered one of Chicago`s top fashion photographers, with the majority of his work being done for the city`s ''major conservative department stores.''

''I don`t miss the club scene at all, because now I have this,'' Emrich said, pointing toward the posh interior of the garden bar in the Ritz-Carlton. ''Now this is my one of my favorite places to come, but I never drink.''

Dropping out

The decision to quit drinking seems to be the pivotal point in most post- punkers` lives." - Quoted from The Chicago Tribune - 

Zoals met zoveel briljante mensen raakte hij helaas uiteindelijk toch het spoor bijster, verloor zichzelf en trof zichzelf meestal alleen, uiteindelijk vreselijk ziek en blut. Hij stierf zoals hij altijd gevreesd had, arm en vergeten. Op het moment van zijn dood had hij bijna geen bezittingen meer over als gevolg van de pech, de kwellingen en de rampen die hem tegen het einde overkwamen.

Toch is Bill Emrich niet helemaal vergeten, dankzij zijn enige boek. In het werk van hem vind ik beelden van de onschuld, het kwetsbare en de schoonheid van jongens. Sommige van zijn beelden zijn overduidelijk homo-erotisch en passen prachtig in die tijd. Wat mij verder aanspreekt in de naaktfoto's in het boek, is hoe subtiel hij omgaat met een pik in beeld. Door gebruik te maken van schaduwen of materialen zijn deze in sommige beelden wel aanwezig, maar dusdanig subtiel dat het niet afleid van het beeld.