Pijnlijk is het als je de hand van je vriendje niet vast durft te houden, omdat je weet dat als je dit zou doen je zomaar in elkaar geslagen zou kunnen worden. Ongemakkelijk is het om voor vieze flikker uitgemaakt te worden bij het oversteken van een zebrapad. Of om elke week vernederd te worden voor het niet behalen van de maatschappelijk gezette mannelijke standaard.

Geaccepteerd worden voor wie je bent, dat is iets wat iedereen aan het eind van de dag wil. Ik snakte het meest naar acceptatie op de middelbare school. Niet alleen van anderen maar ook van mijzelf. Ik was me aan het verzetten tegen het besef dat ik anders was dan de rest. Dit kwam grotendeels doordat op school, het woord homo veelvuldig werd gebruikt als scheldwoord. Maar dit kwam ook doordat ik ‘’vrienden’’ had die me buiten de groep zetten en soms dagen niet tegen me praatten.

Het ongemak en schaamte was in deze periode zeker sterk aanwezig. Hoe ongemakkelijk is het als je de pauze doorbrengt in de bibliotheek omdat je vrienden net doen alsof je niet meer bestaat en je ook nog niet eens weet wat je met jezelf aan moet.

Gelukkig kan het niet eeuwig tegenzitten, na verloop van tijd werd ik comfortabel met mezelf. Met als gevolg dat ik minder afhankelijk werd van deze ‘’vrienden’’ en zo echte vriendschappen aan ging met mensen die me niet op dagelijkse basis pijn deden. Ik kwam uit de kast, overwon het ongemak met mezelf en kreeg zo eindelijk de acceptatie van zowel mezelf als van anderen die ik al jaren zo wanhopig zocht. Met het vooruitzicht van nieuwe kansen en mogelijkheden waarover ik in mijn pubertijd amper durfde te dromen.

Lees hier het verhaal van:

Bestel hier het boek voor de volledige collectie aan beelden en verhalen