In een verlaten galerie, waar de echo's van vergeten gesprekken nog tegen de muren weerklinken, ligt de "COMPELLED"-serie van Arjan Spannenburg. Zeven tapijten, elk 140x90 cm, liggen verspreid over de vloer. Ze tonen zwart-wit beelden van jongeren, vastgeketend, met gezichten vol expressie en intensiteit. De beelden lijken te bewegen en toch zijn ze scherp, alsof ze elk moment uit hun textiele gevangenis kunnen breken.

Deze serie spreekt boekdelen over de 'ongelukkige generatie', jonge volwassenen die gebukt gaan onder de maatschappelijke verwachtingen en beslissingen van anderen. Ze dragen de last van enorme studieschulden en worden geconfronteerd met de harde realiteit van een onbereikbare woningmarkt na hun studie. Deze tapijten zijn meer dan kunst; ze zijn de stille schreeuw van een generatie die zich overweldigd en ongehoord voelt.

Bezoekers van de galerie reageren verschillend. Sommigen lopen achteloos over de tapijten, zich niet bewust van de diepere betekenis die ze vertrappen. Anderen bewegen voorzichtig langs de randen, alsof ze bang zijn de afgebeelde zielen te verstoren. En dan zijn er degenen die doelbewust op de kunstwerken stappen, misschien om een punt te maken, of misschien omdat ze het simpelweg niet begrijpen.

De "COMPELLED"-serie is een spiegel voor de samenleving. Het toont ons onze neiging om over elkaar heen te lopen, vaak zonder dat we het doorhebben. Het is een krachtige herinnering dat elk pad dat we bewandelen, hoe onbeduidend het ook lijkt, invloed heeft op degenen om ons heen.